راحیل دیبا



 

اولین چیزی که با بازگشت به این وبلاگ دوست داشتنی به ذهتم رسید انجام دهم انتشار یک عکس از خودم و همسرم بود! 

شاید صد سال دیگر یکی از نبیره ها یا شاید نتیجه هایم در این باند به دنبال عکسی از جدش بگردد. . 

من هستم

فاطمه

و همسرم

امید :) 


یک اتفاق وحشتناکی که توی نسل من دارد رخ میدهد شیوع یک ویروس زبان نفهم به اسم کرونا است که تا الان که دارم برایتان مینویسم بیش از 115 کشور جهان را آلوده کرده است! 
شاید بعد ها توی کتاب های تاریختان درباره اش زیاد بخوانید اما اینکه اگر یک دست نوشته از مادر بزرگتان بخوانید حس و حال دیگری دارد. 
الان نزدیک به 30 روز است که توی قرنطینه خانگی به سر میبریم و دیگر کم مانده است کپک بزنیم! 
اما راستش را بخواهید خیلی هم قرنطینه را جدی نمیگیریم و بعضی وقت ها میرویم بیرون و یک چرخی میزنیم.
روزی هزاران نفر دارند میمیرند و هیچ کاریش هم نمیشود کرد و خبری که تازه به گوشمان رسیده این است که این ویروس حالا جهش یافته و به ما رسیده 
یعنی رسما باید فاتحه خودمان را بخوانیم! 
اما خانواده ما که خداروشکر تا الان سلامت بوده اند و ان شاالله پس از این همم سلامت بمانند 

 


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها